Mijn vlag planten!?
Ik heb al zoveel de vraag gekregen: “Wat doe je nu precies”, “Wat is je specialisatie”; “architectuur”, “portretten”, “bedrijven”, “Waar wil je naartoe”, “Wat is je why”.  

Ik denk daar eerlijk gezegd al lang over na en ik denk dat ik ondanks de vele (goedbedoelde, daar twijfel ik niet aan) adviezen -eindelijk- een eigen antwoord op die vraag heb gevonden. 

Ik hoor zoveel dat ik mij in een niche moet storten, mij meer zichtbaar moet maken, meer moet posten op sociale kanalen, meer aan sales moet doen, meer, sneller, groter….

Maar daar wil ik niet naartoe. ‘Moeten’ past niet bij mij.

Ik voel nood aan ‘puurheid’, ‘authenticiteit’, ik voel niets voor ‘massa’, voor ‘groter’.

Ik ga  mijn hart volgen, en dat is mensen fotograferen die een verhaal willen vertellen, of die gewoon bij mij belanden om de beelden die ik maak en een connectie voelen.  Ik maak graag persoonlijk werk omdat dat voor mij een  manier is van uiting geven aan mijn kijk op “wat is”.

Er zijn veel fotografen, mijn collega’s maken mooie beelden, en ik ben er van overtuigd dat er plaats is voor iedereen.   Ieder van “ons” heeft zijn energie , zijn stijl en iedereen mag zijn eigen plaats innemen. Ik toon geluk , maar evenzeer verdriet , want dat is leven!  Het is niet elke dag een goede dag.  

Maar…..

Ik ga ook Human Design en Gene Keys  begeleiding beginnen aanbieden………… met 1/1 readings, volledige integratiedagen  en nog veel meer.  

Waarom?  Omdat Human Design mij heeft veranderd, mijn leven heeft veranderd.

Human Design heeft mij getoond wat er altijd al was maar waar ik de vinger niet kon op leggen.  Human Design heeft mij mijn conditioneringen aangetoond en mijn sterktes naar boven gehaald.

Wat Human Design juist is kan je hier lezen www.annecallens.com/Human Design

“In zachtheid en veiligheid groeien en transformeren naar wie je altijd al was. “

Mijn kernzin en kerndoel dat ik aan iedereen wil aanbieden, als gids of begeleider want ik kan het werk niet voor jou doen!

En nu is het dan toch van dat, ik heb mijn vlag geplant, maar dan wel op mijn manier en dat is wat ik iedereen aan wil raden.  

Doe wat kort bij jezelf ligt en vooral waar je hart van klopt. 

Lichtgroet,

Anne 

Ken je dat?  

Na een pandemie en meer dan een jaar op mekaars huid zitten, in een camper samen op vakantie?  

Haha.  Ik wou echt weg, de ontdekkingsreiziger in mij wou vrijheid, lucht, ruimte, en mijn geliefden rond mij.  2020 heb ik goed doorstaan, maar, die eerste helft van 2021…*voeg maar zelf een paar woorden toe, waarschijnlijk zit je juist*.

Toen ik in januari het voorstel opperde van de camper wisten we nog niet of we zouden kunnen gaan reizen maar de drang was groot.

Zo gezegd zo gedaan.   

Wij weg, nog wat last minute tips meegekregen voor Bretagne en Normandië en daar gingen we.  Onze eerste stop was in Yport, een viertal uur rijden en wat mij betreft mocht het avontuur daar blijven duren tot in de oneindigheid.  

Aan een rots, aan de zee, een lauwe zon, een leeg strand en alleen maar fijne mensen rond ons in campers of tenten.  Weg mijn vooroordelen over campings.  Weg mijn angst om in een tent te gaan slapen (durfde ik dan uiteindelijk toch niet…).  

De vooravond van mijn verjaardag was de mooiste dag van het jaar 2021, dat was ook niet moeilijk, maar het zal ook wel moeilijk worden om dat nog te overtreffen.

Ik wil deze reis hier documenteren omdat ik besef dat dit een soort van afscheid is en toch ook weer het begin van iets nieuws, “ons gezin” neemt andere vormen aan.  De oudste zoon gaat studeren en klimt gestaag naar het 19e levensjaar (let op; ik schrijf dit maar kan het nog steeds niet geloven), de middelste zoon is bijna 17 en laat regelmatig weten dat we niet mee zijn met onze tijd, ik begin te beseffen dat dit een unieke opportuniteit was om nog eens samen te zijn in deze vorm. 

Het overzicht niet verliezen is in mijn geval geen lachertje.  

Ik zie alles.  Ik voel alles.  Ik hoor alles.  

In mijn beleving dan toch.  Weg focus.

Corona lockdown part II.  

Enerzijds welkom want het C-ding is geruisloos ons huis binnengedrongen.  Gelukkig zonder veel erg, en, we hebben het kunnen counteren voor de rest van de familie maar je gaat hoe dan ook in de angstmodus.  

Je beseft weer hoe flexibel je moet/kan zijn, en ook hoe goed je het hebt als er eens “niks” is.  

Anderzijds niet leuk.  Plannen in het hoofd die niet verder kunnen.  Afspraken met klanten afzeggen.  Ik haat het .  Maar echt hé.  Ik dan teleurgesteld maar toch iedereen een goed gevoel willen geven om niet op te geven.  

En dan zelf in de zetel zakken en beseffen dat het weer van dattum is.  Bevriezen. Blokkeren.  

Dan is het kunst om lief te zijn voor jezelf en dat hatelijke stemmetje dat je toeroept te veranderen in gefluister.  Stil te staan bij wat je wel hebt en wel nog kan.  Je vrienden te bellen en te zeggen dat je ze graag ziet, chocomelk te drinken met een dekentje op je schoot en alles eens te herkaderen.  Bij mij duurt dat dan wel even.  

Tot ik ineens deze bomen zag, en me op slag weer beter voelde.  

Buigen.  Niet breken. 

Hou er de moed in, we’re in this together !

anne